Op donderdag samen met Anton vertrokken richting Bad Goisern en na een lange reis met veel file kwamen we 's avonds aan in ons hotel. Hotel was netjes en gelegen op 200 meter van de start. Na in checken even naar Italiaan voor bordje pasta, daar troffen we Leander Hamelink, die de 120 ging rijden, samen met Eline en Shirly.

Op vrijdag hebben we samen met Leander een gedeelte van de startklim verkend en nog een ander gedeelte van de ronde. Het weer was goed 's morgens en de vooruitzichten voor zaterdag waren perfect. Anderhalf uurtje hadden we gereden en daarna de startnummers ophalen en buikje nog even vol eten bij de pasta party. Om 21.00 kropen we onder de wol, aangezien de wekker om 3:45 af ging.

Zaterdag 16 juli, al maanden kijken we er naar uit en nu was het dan eindelijk zo ver. Zouden we het felbegeerde Salzkammergut Trophy Survivor T-shirt krijgen, gaan we ons zelf tegen komen en wat voor tijd komen we op uit zijn vragen die we ons zelf vaak hebben gesteld. Na ontbeten te hebben en alles voor de laatste keer gecheckt stonden we iets voor 5:00 in het startvak met 550 andere renners van de A-strecke. 211,3 km en 7049 hm stonden op het programma en vooraf gerekend op zeker 13-14 uurtjes fiets plezier.

Dan naar de wedstrijd, om 5 uur klonk het startschot en de eerste 12 km waren 900 hm klimmen. Met Anton had ik afgesproken om de eerste 5 uurtjes bij elkaar te blijven. De klim was eerst over asfalt en later schotter gevolgd door een loopstukje met veel losse stenen. Na iets meer als een uur waren we boven. Erg apart was het om zo vroeg te starten en heel langzaam de zon te zien opkomen. De temperatuur was aangenaam, maar ik had de eerste uren nog wel windjack aan zeker in de afdelingen. Echter de temperatuur liep op tot ruim boven de 25 graden 's middags.

Na de eerste afdaling volgde de tweede klim van 300 hm en ook hier reden we grotendeels samen. Ik was in de afdalingen iets sneller en Anton op het vlakke en bergop, maar dit vulde elkaar goed aan. Mooi vooruitzicht voor de Cape Epic 2012.

Bij de eerste doorkomst door de Ewige Wand was het erg mooi, zo door de rotsen fietsen, met langs je de diepe afgrond. De afdaling die volgde was ook leuk met enkele trappen en hier kwam de fully weer goed van pas. Na een vlak verbindingstuk volgde de volgende serieuze klim, met een gedeelte van de startklim. Hier kwamen we een aantal Nederlanders tegen, onder andere Sjaak Franssen uit Neer en Harold van Gerven. Maar niet alleen Nederlanders onderweg, alle landen uit Europa waren volgens mij vertegenwoordigd en op zijn tijd een praatje in het Engels of Duits maakt het er erg leuk op.

Zo reed ik met Anton verder en we bleven goed bij elkaar. Onderweg goed blijven eten en drinken is bij zo'n wedstrijd enorm van belang en samen denk je daar beter aan als alleen.
Ik bleef nog een tijdje bij Anton en Harold samen, maar al snel liepen we weg bij Anton. Het tempo lag even te hoog voor hem en ik met Harold verder. Het middenstuk van de marathon liep erg lekker bij mij en ik kon de klimmen goed verwerken. De lange klim naar de Hutteneckalm ging erg goed en hartslag bleef tijdens het klimmen net onder de 160, wat ik ook als streven had.
 
Harold liep iets van me uit in de klim, maar in de afdaling naar de tweede passage van de Ewige wand kon ik hem weer passeren. Heerlijk die afdalingen en ik was nog erg fris had ik het gevoel. De volgende klim naar de Hochmut van 500 hm liep ook nog lekker en ik begon me toch beetje te sparen voor de kilometers die nog kwamen. Want ondertussen zat ik toch al ruim 7 uur op de fiets. Halverwege de klim, waar het even afvlakte ging het fout bij mij op een redelijk vlak stuk net na de verzorging pakte ik mijn bidon om wat te drinken, maar in de schotterweg iets omlaag zat een flink gat en hier reed ik doorheen. Dit had als gevolg dat mijn stuur om sloeg en ik op de grond lag en een paar flinke schaafwonden op mijn linkerbeen. Gelukkig kon ik snel de fiets weer op, want die had geen schade, alleen zelf was het ritme er even uit. Het duurde dan ook weer even voor de klim lekker liep. 

Na de klim kwam de leukste afdaling van de dag met veel stenen en steile stukken, die ik compleet fietsend omlaag ben gereden. Af en toe voetje aan de grond maar gewoon weer door, echt mountainbiken is dit. Na de erg leuke afdaling naar Weißenbach volgden 25 relatief vlakke kilometers langs de Halstatter See. Gelukkig zat ik niet alleen en kon ik met een Oostenrijker samen rijden. In dit gedeelte van de rit heb ik goed gegeten en gedronken om aan het zwaarste gedeelte van de rit te beginnen. Na 150 km begon de beklimming van de Salzberg, 500 hm over 3.5 km met stukken van 34%!!!
 
Het eerste gedeelte was goed te doen over een wandelpad waarna het even afvlakte. Het gedeelte erna was door gras met zuigende ondergrond en ik zag voor me al iedereen lopen. Echter ik ben mountainbiker en probeer altijd naar boven te rijden. Dit stuk ging dat nog redelijk goed fietsend. Het laatste gedeelte was over asfalt en hier had ik echt de kleinste versnelling nodig. Op 28-36 reed ik naar boven zittend op het puntje van mijn zadel met een snelheid tussen de 3 en 5 km/h. Lopen was misschien beter maar ik moest en zou van mezelf fietsend boven komen. Dit lukte dan ook als een van de weinige rondom me heen, maar het deed pijn en het fietsen was meer harken en zou echt geen schoonheids prijs verdienen. Ik reed de klim in precies 40 minuten omhoog. Erg leuk als de mensen dan staan aan te moedigen met koe bellen, dat stimuleert je zeker. De hartslag zat erg hoog tijdens deze klim, ruim boven de 170 en dit na bijna 10 uur op de fiets.

Na deze klim volgde een korte afdaling en dan volgde al snel de klim naar de Roßalm, waar het hoogste punt van de rit lag net over de 1500 meter. Deze klim liep echt niet bij mij, kreeg de hartslag niet omhoog en zat bijna tegen de kramp aan. Moest de inspanning van de klim op de Salzberg waarschijnlijk bekopen. Gelukkig geen echte kramp gehad en wel door kunnen blijven fietsen. Na deze klim zat dan ook het ergste gedeelte erop en kwam de finish langzaam in zicht.

De afdaling omlaag ging lekker snel over schotterwegen en daarna werd er vanaf de Gossausee begonnen aan de laatste echte klim van bijna 500 hm. Hier kwam ik gelukkig wat beter in mijn ritme en kon weer beetje tempo rijden. De top lag op 185 km en daarna was het veelal naar beneden met nog enkele korte klimmen. Dit gedeelte trok nog erg lang door voor mijn gevoel en was ook blij dat we met een groepje reden. Enkele km voor het eind begon er nog een vol te sprinten, maar dat mocht hij van mij.
 
De finish hier halen was de doelstelling en dan maakt dat plaatsje niet meer uit. 13:15:21 was mijn eindtijd en die was goed voor P98 overall en P23 in mijn leeftijdsklasse. Super tevreden vooral met het feit dat ik zonder lichamelijke of technische problemen de finish heb bereikt. Anton kwam na 13:40 binnen en had ook een goede dag gehad en was ook zeer tevreden.

Na een heerlijke douche en wat gegeten te hebben, zijn we terug gegaan naar de feest tent en hebben ons Survivor T-shirt opgehaald. Daarna met Leander en Rudy Vos (5e overall) een heerlijk ijsje gegeten en toen zat het erop. Nog een nachtje in hotel doorgebracht en op zondag de terugreis .

Kortom een super weekend in alle opzichten. Het weer was perfect voor te fietsen en te genieten van de prachtige omgeving daar. De wedstrijd was super geregeld, organisatie is top! Parcours is uitdagend en zeker de moeite waard. Maar bovenal was het weer een gezellig marathonweekendje en weer een marathon minder op de To Do lijst ;) Verder iedereen bedankt voor alle aanmoedigingen en felicitaties die iedereen tijdens of na de wedstrijd heeft gestuurd. Foto's volgen nog van Sportograf!
 
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_1
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_10
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_11
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_2
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_3
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_4
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_5
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_6
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_7
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_8
  • 2011-07-16_Salzkammergut_Trophy_9